Τρίτη μέρα εργάσιμη και οι ρυθμοί φυσιολογικοί.
Κολλάω στο καλοριφέρ, ο μόνος τρόπος να αντιληφθείς αν είναι αναμμένο.
Ώρα εννιά... μετά από μια εφιαλτική ώρα στην τάξη όπου αισθανόμουν περίεργα...
Γραφείο...
Παρέα... συζητήσεις περί του πόσο κρεμμύδι είσαι. Κολάν ισοθερμικό και τζιν. Που αγοράζεις τα αποτελεσματικότερα ισοθερμικά. Πόσο απαραίτητο είναι το φανελάκι. Δεν έχω, δεν συνηθίζω.
Κρυώνω. Τρέμω. Οι ώμοι μου γέρνουν. Τι άλλο να φορέσω αύριο;
Είμαι καλά; Δεν είμαι;
Το ρίγος δεν με αφήνει.
Ρίγος απ' το κρύο ή αρρώστησα.
Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά γενικώς.
Όχι δεν θέλω κασέρι, δεν μου έπεσε η πίεση, υπερτασική είμαι καλέ.
Ο καφές ζεστός στην αρχή ζεσταίνει τις παλάμες μου. Δεν μπορώ να παίξω ούτε με τον αφρούλι. Δεν τον πέτυχες και πολύ σήμερα τον αφρό. Φταίει η παγωνιά... Μου αρέσει να παίζω με το κουτάλι και τον αφρό, να αφήνω κόκκους ζάχαρης να αιωρούνται πάνω του. Να τους μαζεύω έναν-έναν. Να τους καταλαβαίνω στα δόντια, στην γλώσσα. Αλλά σήμερα κρυώνω, δεν έχω κέφια ούτε για απλές απολαύσεις.
Ζεστές κουβέντες. Μιλάμε για μάλλινες κουβέρτες και για παπλώματα.
Δεκάξι βαθμούς η κρεβατοκάμαρα σήμερα, σιγά μην έχω όρεξη για ξύπνημα.
Το ρίγος ξανασέρνεται στην ράχη μου. Το μόνο καυτό είναι το μυαλό μου. Δεν με ζεσταίνει.
Θέλω να φύγω. Σπίτι.
Μένω. Στο δικό μου γραφείο έχει κλιματισμό αλλά δεν κάνει και πολλά το πρωί.
Ο καφές τέλειωσε, κρύωσε... Πείθω τον εαυτό μου ότι οκ ζεστάθηκες αρκετά, ξεκόλλα από το καλοριφέρ.
Ξεκόλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου