Έχει ένα δυνατό χαμόγελο. Χαμογελά με τα ματάκια του, τα μαγουλάκια του, το στοματάκι του, την καρδούλα του. Καρδούλα δυόμισι χρονών. Δεν τον συνάντησα, τον γνώρισα από τον φίλο μου τον Π. Δεν θυμάμαι αν έμαθα τ' όνομά του. Τον βάφτισα Κεμαλ στο μυαλό μου, ναι, σε πείσμα του "αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ".
Ο Π. είδε πρώτα να γυμνά του ποδαράκια. Μετά όλη την οικογένεια. Μπαμπάς, μαμά, πέντε παιδιά, θείες, παππούδες, γιαγιάδες. Μετά ξεκίνησε η βόλτα στην Καβάλα να βρει και ν' αγοράσει ο μπαμπάς παπουτσάκια στον μικρό Κεμάλ. Ευτυχώς τα μαγαζιά ανοιχτά, διότι τα σούπερ μάρκετ δεν πωλούν μικροπάπουτσα. Επικίνδυνος ο πρόσφυγας Κεμάλ, πρώτα κατάκτησε την εμπόρισσα των παπουτσιών. Με κάθε μποτάκι που του δοκίμαζε εισέπραττε το μαγικό χαμόγελο. Του βρήκε και καλτσάκια. Χαμόγελο πάλι. Παπουτσωμένος πλέον ο μικρός περπάτησε στην Ομονοίας. Του έκαναν φοβερή εντύπωση τα φώτα. Των δρόμων, των μαγαζιών, των σπιτιών.
Σε μαγαζί κινητής τηλεφωνίας η δεύτερη κατάκτηση. Οι κοπέλες έκαναν τα αδύνατα δυνατά να εξυπηρετήσουν τον μπαμπά, που δεν είχε ταυτότητα ή διαβατήριο, αλλά το μαγικό χαρτί από το χοτ σποτ. Τηλέφωνα στα κεντρικά και ξανά και ξανά ώστε να γίνουν όλα νόμιμα. Όλη αυτή την ώρα η μια κοπέλα ασχολιόταν με τον μικρούλη. Πάει πίσω, στο μέσα χώρο του μαγαζιού και του φέρνει ένα λαμπερό πράσινο μήλο. Παίρνει το μήλο ο μικρός και χαμογελά. Λιώμα ακόμα και τα κινητά στις προθήκες. Γλύφει το μήλο και ξαναχαμογελά. Στρίβει όλη η Ομονοίας προς το καλό. Ξαναγλύφει το μήλο το πράσινο. Τι γεύση νάχει ένα χαζό πράσινο μήλο άραγε... και χαμογελά. Φωτίζεται όλη η πόλη. Και ρίχνει μια μικρή δαγκωνίτσα στο πρασινόμηλο και καταλαβαίνει ο Κεμάλ την υπέροχη γεύση, που έχουν τα μήλα που δίνονται. Και η αντίδρασή του ένα πιο τρομερό χαμόγελο. Μεγάλο, ζωντανό, φώτισε όλο δρόμο για την Ειδομένη που του είχαν κλείσει. Και πάει η κοπέλα και πλένει μια μεγάλη σακούλα μήλα, για όλα τα αδελφάκια του Κεμάλ.
Και ο φίλος μου ο Π να μου λέει την ιστορία σήμερα και εγώ να σκέφτομαι τις 48 μέρες, που ο μπαμπάς πήρε την οικογένεια από το σπίτι τους, την πέρασε από στεριές και την κακοθάλασσα, που άρπαξε μόνο τα παπουτσάκια του Κεμάλ, για να την πάει στην Γερμανία, όπου είναι τα δυο αδέλφια του από το '95, ποιο παραμύθι του έλεγε του μικρού.
Ποιο παραμύθι σκέπασε τον τρόμο αυτού του ταξιδιού και έσωσε το χαμόγελο στο αγοράκι τόσο ζεστό, υπέροχο και δυνατό που και ακόμη εγώ το είδα που δεν συνάντησα το αγοράκι.
Ο Π. είδε πρώτα να γυμνά του ποδαράκια. Μετά όλη την οικογένεια. Μπαμπάς, μαμά, πέντε παιδιά, θείες, παππούδες, γιαγιάδες. Μετά ξεκίνησε η βόλτα στην Καβάλα να βρει και ν' αγοράσει ο μπαμπάς παπουτσάκια στον μικρό Κεμάλ. Ευτυχώς τα μαγαζιά ανοιχτά, διότι τα σούπερ μάρκετ δεν πωλούν μικροπάπουτσα. Επικίνδυνος ο πρόσφυγας Κεμάλ, πρώτα κατάκτησε την εμπόρισσα των παπουτσιών. Με κάθε μποτάκι που του δοκίμαζε εισέπραττε το μαγικό χαμόγελο. Του βρήκε και καλτσάκια. Χαμόγελο πάλι. Παπουτσωμένος πλέον ο μικρός περπάτησε στην Ομονοίας. Του έκαναν φοβερή εντύπωση τα φώτα. Των δρόμων, των μαγαζιών, των σπιτιών.
Σε μαγαζί κινητής τηλεφωνίας η δεύτερη κατάκτηση. Οι κοπέλες έκαναν τα αδύνατα δυνατά να εξυπηρετήσουν τον μπαμπά, που δεν είχε ταυτότητα ή διαβατήριο, αλλά το μαγικό χαρτί από το χοτ σποτ. Τηλέφωνα στα κεντρικά και ξανά και ξανά ώστε να γίνουν όλα νόμιμα. Όλη αυτή την ώρα η μια κοπέλα ασχολιόταν με τον μικρούλη. Πάει πίσω, στο μέσα χώρο του μαγαζιού και του φέρνει ένα λαμπερό πράσινο μήλο. Παίρνει το μήλο ο μικρός και χαμογελά. Λιώμα ακόμα και τα κινητά στις προθήκες. Γλύφει το μήλο και ξαναχαμογελά. Στρίβει όλη η Ομονοίας προς το καλό. Ξαναγλύφει το μήλο το πράσινο. Τι γεύση νάχει ένα χαζό πράσινο μήλο άραγε... και χαμογελά. Φωτίζεται όλη η πόλη. Και ρίχνει μια μικρή δαγκωνίτσα στο πρασινόμηλο και καταλαβαίνει ο Κεμάλ την υπέροχη γεύση, που έχουν τα μήλα που δίνονται. Και η αντίδρασή του ένα πιο τρομερό χαμόγελο. Μεγάλο, ζωντανό, φώτισε όλο δρόμο για την Ειδομένη που του είχαν κλείσει. Και πάει η κοπέλα και πλένει μια μεγάλη σακούλα μήλα, για όλα τα αδελφάκια του Κεμάλ.
Και ο φίλος μου ο Π να μου λέει την ιστορία σήμερα και εγώ να σκέφτομαι τις 48 μέρες, που ο μπαμπάς πήρε την οικογένεια από το σπίτι τους, την πέρασε από στεριές και την κακοθάλασσα, που άρπαξε μόνο τα παπουτσάκια του Κεμάλ, για να την πάει στην Γερμανία, όπου είναι τα δυο αδέλφια του από το '95, ποιο παραμύθι του έλεγε του μικρού.
Ποιο παραμύθι σκέπασε τον τρόμο αυτού του ταξιδιού και έσωσε το χαμόγελο στο αγοράκι τόσο ζεστό, υπέροχο και δυνατό που και ακόμη εγώ το είδα που δεν συνάντησα το αγοράκι.
