Νοιώθω οίκτο για σένα συνάδελφε, συναδέλφισσα;
Νοιώθω οίκτο για μένα μήπως;
Διότι ξέρεις, το έχω πάρει προσωπικά το θέμα.
Δεν ξέρω γιατί.
Δεν το εκλογικεύω το γιατί.
Απλά αισθάνομαι.
Μπαίνω για δευτερόλεπτα στα παπούτσια σου.
Σου διέλυσαν την ζωή, λέω.
Πόσο κομμάτι της ζωή σου μέσα στην μέρα σου, έπιανε το σχολείο;
Πόσο δάσκαλος ήσουν;
Πόσο αγαπούσες αυτό που έκανες;
Πόσο ήταν η ζωή σου;
Πόσο ήταν η χαρά σου;
Πόσο ήταν το άγχος σου;
Πόσο ήταν η έννοια σου;
Πόσο ήταν το ξενύχτι σου;
Πόσο ήταν το όνειρό σου;
Δεν νοιώθω οίκτο.
Θυμό νοιώθω.
Ναι, φυσικά και λυπάμαι.
Η λύπη μου όμως, που έγινες η "Ιφιγένεια" στην τρόικα, δεν σε μειώνει καθόλου.
Αν όμως σε ευνουχίσουν...
Αν πάψεις να αγωνίζεσαι...
Αν παραιτηθείς...
Αν τους βοηθήσεις να σε ξεχάσουν...
Αν δεχτείς την "διαθεσιμότητα" σαν Ιώβ που πρέπει να υποφέρει....
Τότε... εσύ μειώνεις, μηδενίζεις, ακυρώνεις αυτό που ήσουν μέχρι τώρα μέσα στα σχολεία μας.
Αυτό που μπορείς να συνεχίσεις να είσαι.
Σου το λέω εγώ με σιγουριά.
Είσαι συνάδελφος, ίσος.
Ο οίκτος δεν είναι το κίνητρό μου.
Και αν ψάξεις στα μάτια, στα αμήχανα χαμόγελα, στις άσχετες κουβέντες των άλλων συναδέλφων σου, την Δευτέρα μέσα στο σχολείο σου, μη κάνεις το λάθος και δεις οίκτο.
Ανακούφιση είναι που θυσιάστηκες εσύ αντί γι αυτούς.
Τρόμος είναι, μη και βρεθούν στη θέση σου αύριο.
Ντροπή είναι, που σε ξέχασαν για λίγο.
Πίκρα είναι που δεν έχουν τα κότσια να παλέψουν δίπλα σου.
Εγώ δεν νοιώθω οίκτο για σένα.
Διότι είμαι εσύ...
Ένα μικρό κομμάτι σου.
Εκείνο το "συν" από το συναδέλφισσα είμαι.
