Δούλευε.
Υπάλληλος στο ΙΚΑ.
Θυμάμαι ότι δούλευαν και απογεύματα.
Δεν ξέρω πότε έπαψε αυτό.
Τέτοιες μέρες είχε πολλές δουλειές.
Πότε τις προλάβαινε;
Ερχόταν και η Σούλα.
Η γιαγιά Ελένη απλά έδινε εντολές.
Άνοιγαν το σαλόνι.
Έβγαιναν τα καλύμματα των επίπλων.
Κολλαρίζονταν τα σεμέν.
Και ετοιμάζονταν το κέρασμα.
Δύσκολη εποχή.
Οι κυρίες νήστευαν.
Έρχονταν κάποια κιλά αμύγδαλα στο σπίτι.
Τα έσπαζε ο μπαμπάς.
Μετά σε ένα κατσαρολάκι, τα ζεμάτιζε η μαμά λίγα-λίγα.
Bοήθαγα στο "άσπρισμά" τους.
Ανάμεσα δείκτη αντίχειρα έτριβα το αμύγδαλο και η μυτερή ακρούλα του έσκιζε την μουσκεμένη φλούδα και με ένα πλοπ πετιόταν έξω ο λευκός καρπός.
Τα άπλωνε σε μια πετσέτα να στεγνώσουν.
Μετά τα πήγαινε ο μπαμπάς στον Αθανασίου, νομίζω, μαζί με ζάχαρη για το άλεσμα.
Επέστρεφε μια εύπλαστη μάζα, από την οποία έκλεβα κανένα κομματάκι.
Δεν θυμάμαι φυσικά την συνταγή.
Κάπου είναι σίγουρα γραμμένη στο μεγάλο βιβλίο της μαμάς.
Τα αμυγδαλωτά ήταν δυο ειδών τα ωμά τα νηστίσιμα και τα άλλα τα ψημένα.
Μικρά κομψά μπαλάκια τα οποία τα βούταγε σε λιωμένη ζεστή βανίλια γλυκό.
Τα αράδιαζε σε μια πιατέλα και κόλλαγε πριν κρυώσουν πάνω τους ένα όγδοο από κερασάκι γλυκό.
Αυτά ήταν τα νηστίσιμα.
Υπήρχαν και τα άλλα όπου θυμάμαι ότι έβαζε και ασπράδι αυγού.
Έπαιζε στις συζητήσεις αυτό: "-Μα ναι, το ασπράδι Μαρίκα μου, είναι νηστίσιμο. -Α, πα, πα εγώ τα ξέρω αλλιώς".
Υπήρχε ένα πολύτιμο τενεκεδένιο εργαλείο σαν σωλήνας, όπου πιεζόταν η μάζα του αμύγδαλου και από την άλλη πλευρά έβγαινε ένα μακρουλό σκατζοχοιράκι, το οποίο ψηνόταν με προσοχή μη και αρπάξουν τα "αγκάθια" του.
Μετά το ράντιζε με ροδόνερο.
Με γοήτευε αυτή η μαγική λέξη.
Και μετά το χιόνιζε με άχνη.
Ξέχασα το πιο σπουδαίο.
Πάντα υπήρχαν πέντε-δέκα πικραμύγδαλα στην συνταγή.
Το άρωμά τους είναι εκείνο που μου φέρνει τις μνήμες.
Ακόμη και σε σαπούνι να το μυρίσω χαμογελώ.
Τα αμυγδαλωτά λοιπόν ήταν το κύριο κέρασμα.
Προηγούνταν όμως το πρώτο κέρασμα.
Ένα ποτηράκι σπιτικό λικέρ.
Κερασώ το έλεγαν αν και το έφτιαχναν από βύσσινα.
Εγώ ακολουθούσα κρατώντας την φοντανιέρα.
Μαργαρίτες σοκολατάκια για τις μη παραδοσιακές κυρίες και σε άλλη φοντανιέρα μικρά κίτρινα νερατζάκια γλασέ για τις νηστεύουσες.
Λίγο αργότερα έβγαινε το αμυγδαλωτό στις δυο εκδοχές του.
Οι κυρίες κάθονταν με όρθια την πλάτη, με την τσάντα στα γόνατα και φορώντας το παλτό τους. Διάρκεια επίσκεψης λιγότερο από μισή ώρα.
Αργότερα, μετά τις εννέα ή δέκα έρχονταν τα ζευγάρια.
Νομίζω ότι σε αυτούς πρόσφεραν και ουίσκι και φιστίκια, που η μαμά είχε καθαρίσει τα φλούδια, από πριν για να μη γεμίσουν τα χαλιά.
Εγώ;
Είχα ήδη πάει για ύπνο...
Θυμάμαι ότι δούλευαν και απογεύματα.
Δεν ξέρω πότε έπαψε αυτό.
Τέτοιες μέρες είχε πολλές δουλειές.
Πότε τις προλάβαινε;
Ερχόταν και η Σούλα.
Η γιαγιά Ελένη απλά έδινε εντολές.
Άνοιγαν το σαλόνι.
Έβγαιναν τα καλύμματα των επίπλων.
Κολλαρίζονταν τα σεμέν.
Και ετοιμάζονταν το κέρασμα.
Δύσκολη εποχή.
Οι κυρίες νήστευαν.
Έρχονταν κάποια κιλά αμύγδαλα στο σπίτι.
Τα έσπαζε ο μπαμπάς.
Μετά σε ένα κατσαρολάκι, τα ζεμάτιζε η μαμά λίγα-λίγα.
Bοήθαγα στο "άσπρισμά" τους.
Ανάμεσα δείκτη αντίχειρα έτριβα το αμύγδαλο και η μυτερή ακρούλα του έσκιζε την μουσκεμένη φλούδα και με ένα πλοπ πετιόταν έξω ο λευκός καρπός.
Τα άπλωνε σε μια πετσέτα να στεγνώσουν.
Μετά τα πήγαινε ο μπαμπάς στον Αθανασίου, νομίζω, μαζί με ζάχαρη για το άλεσμα.
Επέστρεφε μια εύπλαστη μάζα, από την οποία έκλεβα κανένα κομματάκι.
Δεν θυμάμαι φυσικά την συνταγή.
Κάπου είναι σίγουρα γραμμένη στο μεγάλο βιβλίο της μαμάς.
Τα αμυγδαλωτά ήταν δυο ειδών τα ωμά τα νηστίσιμα και τα άλλα τα ψημένα.
Μικρά κομψά μπαλάκια τα οποία τα βούταγε σε λιωμένη ζεστή βανίλια γλυκό.
Τα αράδιαζε σε μια πιατέλα και κόλλαγε πριν κρυώσουν πάνω τους ένα όγδοο από κερασάκι γλυκό.
Αυτά ήταν τα νηστίσιμα.
Υπήρχαν και τα άλλα όπου θυμάμαι ότι έβαζε και ασπράδι αυγού.
Έπαιζε στις συζητήσεις αυτό: "-Μα ναι, το ασπράδι Μαρίκα μου, είναι νηστίσιμο. -Α, πα, πα εγώ τα ξέρω αλλιώς".
Υπήρχε ένα πολύτιμο τενεκεδένιο εργαλείο σαν σωλήνας, όπου πιεζόταν η μάζα του αμύγδαλου και από την άλλη πλευρά έβγαινε ένα μακρουλό σκατζοχοιράκι, το οποίο ψηνόταν με προσοχή μη και αρπάξουν τα "αγκάθια" του.
Μετά το ράντιζε με ροδόνερο.
Με γοήτευε αυτή η μαγική λέξη.
Και μετά το χιόνιζε με άχνη.
Ξέχασα το πιο σπουδαίο.
Πάντα υπήρχαν πέντε-δέκα πικραμύγδαλα στην συνταγή.
Το άρωμά τους είναι εκείνο που μου φέρνει τις μνήμες.
Ακόμη και σε σαπούνι να το μυρίσω χαμογελώ.
Τα αμυγδαλωτά λοιπόν ήταν το κύριο κέρασμα.
Προηγούνταν όμως το πρώτο κέρασμα.
Ένα ποτηράκι σπιτικό λικέρ.
Κερασώ το έλεγαν αν και το έφτιαχναν από βύσσινα.
Εγώ ακολουθούσα κρατώντας την φοντανιέρα.
Μαργαρίτες σοκολατάκια για τις μη παραδοσιακές κυρίες και σε άλλη φοντανιέρα μικρά κίτρινα νερατζάκια γλασέ για τις νηστεύουσες.
Λίγο αργότερα έβγαινε το αμυγδαλωτό στις δυο εκδοχές του.
Οι κυρίες κάθονταν με όρθια την πλάτη, με την τσάντα στα γόνατα και φορώντας το παλτό τους. Διάρκεια επίσκεψης λιγότερο από μισή ώρα.
Αργότερα, μετά τις εννέα ή δέκα έρχονταν τα ζευγάρια.
Νομίζω ότι σε αυτούς πρόσφεραν και ουίσκι και φιστίκια, που η μαμά είχε καθαρίσει τα φλούδια, από πριν για να μη γεμίσουν τα χαλιά.
Εγώ;
Είχα ήδη πάει για ύπνο...
