ονειρεύομαι με όρια

Πολλές φορές τελευταίως φωνάζω τις σκέψεις μου εδώ. 
Γιατί το κάνω; 
Ποιον ενδιαφέρουν; 
Ποιον θα ήθελα να ενδιαφέρουν; 
Και το ξεγύμνωμα γιατί γίνεται; 
Πόσο ξεγύμνωμα είναι; 
Κάποιος που με ξέρει καταλαβαίνει τι εννοώ; 
Πόσο τον επηρεάζει. 
Τι σκέφτεται;
Αδιαφορεί;
Λέει, μας τάχει πρήξει; 
Και εμένα, με νοιάζει; 
Τι ελπίζω; 
Να μου πουν πόσο υπέροχα γράφεις; 
Μα ούτε εγώ δεν το πιστεύω, απλά γράφω. 
Τι επιδιώκω;
Να ραγίσω καρδιές με τις λέξεις μου;
Να λιώσω πάγους;
Να κερδίσω αφοσίωση;
Ναι, καλά, τα παραμύθια βρόμισαν. 
Έχω μια τεράστια απορία όμως. 
Τι καταλαβαίνουν αυτοί που με ξέρουν; 
Τι πιστεύουν ότι εννοώ αυτοί που δεν με γνωρίζουν. 
Πολλές φορές "μιλάω" μόνο για να αδειάσω από συναισθήματα. 
Πολλές φορές μιλάω σε συγκεκριμένο πρόσωπο, που όμως δεν με διαβάζει. 
Τις περισσότερες φορές μιλάω σε μένα. 
Επανατοποθετώ συναισθήματα, επαναπροσδιορίζω σχέσεις, επανακαθορίζω τα θέλω μου.
Όμως...
Ονειρεύομαι με όρια.

ονείρου ορισμός

Μερικές φορές δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά δίψα. 
Δυνατή. 
Στεγνώνει η σκέψη μου. 
Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. 
Ένα όμως, μικρό, ελάχιστο "κάτι" αρκεί για να με ζωντανέψει. 
Όλο το μυαλό μου εξαφανίζεται καθώς δεν μπορώ να μαντέψω τι συμβαίνει. 
Δεν μου επιτρέπω να μαντεύω. 
Θέλω τα πάντα να εξηγούνται. 
Τα προφανή δεν τα εμπιστεύομαι. 
Όμως τα ονειρεύομαι... 
Υπάρχει ή όχι; 
Πόσο σημασία έχει; 
Πόσο σημασία μπορώ να αντέξω; 
Πόσο όνειρο ζητώ; 

Ποιος ο ορισμός του ονείρου μου;

στενές επαφές σε χλιαρά σώματα... καλοριφέρ

Τρίτη μέρα εργάσιμη και οι ρυθμοί φυσιολογικοί. 
Κολλάω στο καλοριφέρ, ο μόνος τρόπος να αντιληφθείς αν είναι αναμμένο. 
Ώρα εννιά... μετά από μια εφιαλτική ώρα στην τάξη όπου αισθανόμουν περίεργα... 
Γραφείο... 
Παρέα... συζητήσεις περί του πόσο κρεμμύδι είσαι. Κολάν ισοθερμικό και τζιν. Που αγοράζεις τα αποτελεσματικότερα ισοθερμικά. Πόσο απαραίτητο είναι το φανελάκι. Δεν έχω, δεν συνηθίζω. 
Κρυώνω. Τρέμω. Οι ώμοι μου γέρνουν. Τι άλλο να φορέσω αύριο; 
Είμαι καλά; Δεν είμαι; 
Το ρίγος δεν με αφήνει. 
Ρίγος απ' το κρύο ή αρρώστησα. 
Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά γενικώς. 
Όχι δεν θέλω κασέρι, δεν μου έπεσε η πίεση, υπερτασική είμαι καλέ. 
Ο καφές ζεστός στην αρχή ζεσταίνει τις παλάμες μου. Δεν μπορώ να παίξω ούτε με τον αφρούλι. Δεν τον πέτυχες και πολύ σήμερα τον αφρό. Φταίει η παγωνιά... Μου αρέσει να παίζω με το κουτάλι και τον αφρό, να αφήνω κόκκους ζάχαρης να αιωρούνται πάνω του. Να τους μαζεύω έναν-έναν. Να τους καταλαβαίνω στα δόντια, στην γλώσσα.  Αλλά σήμερα κρυώνω, δεν έχω κέφια ούτε για απλές απολαύσεις. 
Ζεστές κουβέντες. Μιλάμε για μάλλινες κουβέρτες και για παπλώματα. 
Δεκάξι βαθμούς η κρεβατοκάμαρα σήμερα, σιγά μην έχω όρεξη για ξύπνημα. 
Το ρίγος ξανασέρνεται στην ράχη μου. Το μόνο καυτό είναι το μυαλό μου. Δεν με ζεσταίνει.
Θέλω να φύγω. Σπίτι.
Μένω. Στο δικό μου γραφείο έχει κλιματισμό αλλά δεν κάνει και πολλά το πρωί. 
Ο καφές τέλειωσε, κρύωσε... Πείθω τον εαυτό μου ότι οκ ζεστάθηκες αρκετά, ξεκόλλα από το καλοριφέρ.

Ξεκόλλα...

θα κυνηγήσω

Κάποια στιγμή σε έναν άλλο τόπο, πανέμορφο, θα κυνηγήσω τα όνειρα που άφησα στην μέση κάποτε. 

Θυμάμαι τα όνειρα; 

Ήχος θάλασσας, μυρωδιά θάλασσας. 

Ξένος τόπος, φρέσκος και παλιός συνάμα. 
Μουσική μέσα στο αίμα των ανθρώπων γύρω μου. 
Τραγούδι και χορός αντί για κουβέντες και περπατήματα. 
Άμμος να γεμίζει τα πάντα, να τρίζει στα πατώματα, να γλιστρά στα δάχτυλα. Να την σκουπίζει ο αέρας και όχι χέρια. 
Γλύκα ατέλειωτη από φρούτα, από γέλια, από λόγια, από χείλη, από αγάπη. 
Δημιουργία. Με χέρια, με δάχτυλα, με σκέψη, με λέξεις.

Και η ζωή εκεί. 

Χωρίς συμβάσεις, μόνο με τα όνειρα και τα σχέδια και τα βήματα που χάθηκαν μέσα στην άλλη ζωή. 

Μήπως όλα αυτά είναι ένα νανούρισμα... 

1-1-13

έχω πάντα λάθος προσδοκίες
θέλω αγκαλιά
φιλιά
να αισθανθώ ότι με αγαπά...
αυτός
ότι δεν είμαι απλά χρήσιμη

ε... πήρα ένα τέλειο μηδέν...

γιατί είμαστε μαζί;

ξέρω τι θέλει από μένα...
εγώ θέλω περισσότερα...

πρόβλημά μου

..... .....