22 Δεκέμβρη του έτους της απωλείας 2013

Τις τελευταίες μέρες πύκνωσαν τα σκοτεινά και τα πικρά.
Με έριξαν.
Μέσα μου κάτι φωνάζει:
"Όχι ρε, δεν θα τους περάσει"
Αλλά και κάτι μικρό κι ανάποδο γκρινιάζει:
"Κι αν; Κι αν νικήσουν; Κι αν χαθούνε και χαθούμε και όλα όσα γνωρίζαμε, στιγμές, χαρές, χαμόγελα γλιστρήσουν;"

Κάνω ενέσεις ομορφιάς σαν αντίδοτο στην πίκρα.
Κάποιοι ήχοι είναι ομορφιά.
Κάποιες εικόνες είναι ομορφιά.
Κάποιες μυρωδιές είναι ομορφιά.

Αλλά και η ομορφιά πονά.

Πιο πολύ από την απουσία της;
Δεν ξέρω;
Πάντα έχω λίγα ψίχουλά της.
Δεν ξέρω όμως να τα μοιράζομαι.
Όχι ότι δεν τα δίνω.
Απλά δεν βλέπω απλωμένα χέρια να τα μοιράσω.

Χόρευα ποτέ πάνω στο φτερό του; 

ήχος http://youtu.be/HsV6f25UUAg

εικόνα

Για μυρωδιά... σκεφτείτε πικραμύγδαλο... το αγαπώ.