Δεν θέλω... .να ανοίξουν τα σχολεία.

Εντάξει, όχι όλα. 
Το 4ο ΕΠΑΛ δεν θέλω να ανοίξει.
Τουλάχιστον μέχρι να επαναπροσδιορίσω τον όρο "συνάδελφος".
Ή να βρω άλλη λέξη. 
Η πρώτη μέρα πάντα, είχε χαμόγελα και φιλιά.
Και αγωνίες μου να ξαναβρώ τα κομμένα νήματα της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου.

Τώρα πια δεν υπάρχουν αγωνίες... τα νήματα έχουν κοπεί...
Φρόντισαν για αυτό πολλά/πολλοί. 
Κάποιοι τα έκοψαν μόνοι τους.

Τα χαμόγελα τα έχω πλέον μόνο για τα παιδιά.
Τα φιλιά για κανέναν.

Θυμό έχω. 
Για πολλούς. 
Για όλους. 
Ανεξαιρέτως.
Και απορίες.
Παιδικές.
Όχι για όλους.

Και κάτι ακόμη. 
Δεν θέλω να ξανακούσω "ευχαριστούμε για αυτά που κάνεις".
Αισθάνομαι κάπως σαν φρικιό. 
Ανώμαλη. 
Παράξενη.
Σαν να μην είναι το πιο φυσιολογικό, να φέρεσαι, όπως ακριβώς θα ήθελες να φερθεί ο άλλος, αν εσύ ήσουν σε τέτοια θέση.

Αυτή είναι η ηθική μου
Δώσε, ότι θέλεις να σου δώσουν.  

Αυτό θεωρώ ανθρώπινο. 
Θεούς δεν έχω.

Ένα τελευταίο. 
Δεν είναι ο οίκτος το κίνητρό μου.



Δεν είμαι σε διαθεσιμότητα... ακόμη.